Новая кніга Алены Матвіенкі, якая жыве і працуе ў Гомелі, называецца сімвалічна “На рушниковом поле” (Мазыр, КПУП “Калор”, 2019). Паэтэса і перакладчыца – член Саюза пісьменнікаў Беларусі – піша на трох мовах: беларускай, украінскай, рускай. У гэтую кнігу ўвайшлі творы, напісаныя па-руску.
Па-мойму, новы зборнік – самае значнае дасягненне ў творчасці аўтара: у вершах моцна гучаць вечныя тэмы пошуку сэнса жыцця, патрыятызму і веры, сцвярджаюцца агульначалавечыя каштоўнасці.
У зборніку некалькі раздзелаў. Адзін з іх прысвечаны дзяцінству, якое прайшло ў Украіне. Шчыра, сардэчна, з замілаваннем успамінае Алена Матвіенка пра сваіх родных і блізкіх, пра малую радзіму.
Любоўю да Беларусі, куды паэтэса пераехала, дзе вучылася, жыве зараз і працуе, да прыроды і людзей, якія насяляюць нашу краіну, прасякнуты творы, змешчаныя ў раздзеле “На рушниковом поле Беларуси”:
На белоснежном рушниковом поле
Твоих святых просторов, Беларусь,
Я вышила узоры женской доли,
Любовь к земле и неземную грусть.
Я вышивала мужество и силу,
Цветение весны, сомнений гарь.
Старательно стежки я наносила,
Как бабушка меня учила встарь…
Да слёз кранаюць вершы, прысвечаныя мужнасці і гераізму нашага народа ў грозныя гады Вялікай Айчыннай вайны, ахвярам, прынесеным на алтар Перамогі дзеля свабоды і незалежнасці нашчадкаў:
В лесу окопы – как в судьбе
Непоправимая прореха.
Земля в себе, а я в себе
Несем войны шальное эхо.
Сквозь строки писем фронтовых,
В салюте стран освобожденных
Я слышу голос неживых
И вижу слезы нерожденных…
(“В лесу окопы…”)
З болем гаворыць паэтэса пра чарнобыльскую трагедыю, пра катаклізмы, якія давялося перажыць людзям, выселеным з родных мясцін:
Там время до атома стронция сжалось
И плачет глазами холодных домов.
И тлеет в груди неизбывная жалость
У многих, внезапно покинувших кров.
К нашедшим приют в новостройках столицы
И новые песни пришли, и дела.
Но часто по-прежнему ночью им снится
Лесная дорога, что к дому вела.
(“Лесная дорога”)
Для вершаў Алены Матвіенкі характэрны вобразнасць, афарыстычнасць: “Над домом сутулым, что спешно оставлен…” (быццам бачыш тую хату, якая засталася без гаспадароў і асірацела, адразу неяк сселася), “Чем меньше сил, тем больше места вере», “Не все, что ценно здесь, уместно там. //Пора пересмотреть приоритеты”). Прыкладаў можна прыводзіць шмат, яны сведчаць аб паэтычным майстэрстве аўтара.
Кніга “На рушніковом поле” – пра многае, але ўсе творы аб’ядноўвае адно – Любоў. Любоў да Радзімы, бацькоўскага дому, да мужчыны, працы, сяброў… І гэтае цудоўнае пачуццё чырвонай ніткай праходзіць праз усе вершы таленавітай паэтэсы.
Пра што б ні пісала Алена Матвіенка, на першым плане ў яе – сапраўдныя пачуцці, хваляванне за іншых, жаданне паўнаты жыцця. Яе лірычны герой прымае бескампрамісныя рашэнні, іншы раз занадта катэгарычныя, але заўсёды – ад чыстага сэрца.
Не ўсё гладка ў жыцці. Але, як піша Алена Матвіенка ў вершы “Бывает”,
Случается: средь хлябей и тумана
Видна дорога и тепло в груди,
И цель ясна, и вера не обманна,
И радуга сияет впереди.
Кніга адзначана абласной літаратурнай прэміяй імя Кірылы Тураўскага за 2019 год.
Міхась СЛІВА
СКАЧАТЬ